بی شک راهحل هایی که به صورت نرم افزارهای هوشمند برای کمک به محیط زیست طراحی شده اند و برای مقابله با جنگل زدایی و کاهش انتشارات گازهای گلخانهای استفاده می شوند، از بهترین راهحل ها هستند. بسیاری از فناوری های دیجیتالی اخیر موفق به حل مشکلات زیست محیطی نبوده اند. اما شرکت های مربوطه می توانند با در نظر گرفتن میزان ترکیبات کربن موجود در محیط و در نظر گرفتن آن در طراحی، توسعه و به کار گیری نرم افزار و بررسی مجدد برخی از جنبه های عملکرد سرویس های ابری ، این نرم افزار ها را به بخش لاینفک تلاش های خود تبدیل کنند.
اجازه دهید به صراحت عنوان کنیم که استفاده از نرم افزار به خودی خود مصرف انرژی ندارد و یا تشعشعات مضری ایجاد نمیکند. در واقع نحوه ی تهیه نرم افزار، و سپس طریقه ی استفاده از آن، می تواند مشکلاتی ایجاد کند. نرم افزار روی سخت افزار اجرا می شود، و مادامی که نرم افزارها مدام در حال توسعه هستند باید به بستری که در ان اجرا میشوند نیز اعتماد کرد.
با این حال، شرکت ها با بررسی عملکرد یک نرم افزار در بهبود مصرف انرژی و نیز در بهینه سازی پارامترهایی همچون عملکرد، امنیت، مقیاس پذیری و قابلیت دسترسی، استفاده از آن را به صورت دائمی و لاینفک در تلاش های خود قرار دهند.
شرکتها چطور می توانند با به کارگیری نرم افزار، فعالیت های خود را بهینه سازی کنند؟ این پروسه از سه قسمت تشکیل شده است:
- استراتژی که قابلیت تغییر داشته باشد و بتوان از آن در معاملات استفاده کرد، بیان کنید
- مدت زمان (مراحل مختلف) توسعه ی نرم افزار را مورد بازبینی قرار داده و آن را اصلاح کنید.
- سرویس های ابری را بهینه سازی کنید (سرویس های ابری سبز)
تا به امروز، بیشتر تلاشها برای سبز کردن مراکز داده بر روی بهینهسازی سختافزار (با کاهش حجم سرورهای بیش از حد گرم) و کاهش انتشار کربنمتمرکز شدهاست. این تکنیکها به حل مشکل کمک میکنند. با این حال، از جمله طراحی نرمافزاری پایدار، فرصتهای جدیدی را برای صرفهجویی در مصرف انرژی ایجاد میکند.
به عنوان مثال، برنامه نویسان را مجبور میکند تا کارایی کدهای خود را بهبود بخشند و یا حذف کپیهای تکراری از دادهها یا فشرده کردن دادهها به تکههای کوچکتر، طراحی معماری نرم افزاری و کاربردی جدیدتر (سبز) مانند محاسبات بدون سرور یا توابع به عنوان یک سرویس (faaS)حتی کنترل بیشتری بر ظرفیت و با گسترش، مصرف انرژی را ممکن میسازند.
